Krótko po
premierze zwiastuna netfliksowego ,,Sandmana” w moje ręce wpadła komiksowa
adaptacja trzech opowiadań Neila Gaimana - ,,Szkło, śnieg i jabłka oraz inne
historie”. Nie ukrywam, że lubię twórczość tego autora. W sierpniu z
ciekawością spojrzę co Netflix zrobił z jego ,,Sandmanem”; tymczasem cieszę się
omawianą komiksową mini-antologią od wydawnictwa Egmont. ;-) :-)
Jak na
pozycję z ,,Klubu Świata Komiksu” przystało, komiks jest w twardej oprawie i
nienaganny pod względem technicznym. Całość składa się z trzech historii -
,,Trollowy most”, ,,Jak rozmawiać z dziewczynami na prywatkach” oraz ,,Szkło,
śnieg i jabłka”.
,,Trollowy
most” to dająca do myślenia historia z niebanalnym zakończeniem. Gaimanowską
hauntologię oraz oniryzm kapitalnie podkreślają dopieszczone, przypominające
akwarele, rysunki pomysłodawczyni niniejszego wydania – Colleen Doran. Tę
opowieść cenię najwyżej spośród wszystkich trzech, jeżeli brać pod uwagę same
tylko rysunki.
,,Jak
rozmawiać z dziewczynami na prywatkach” to dziwny komiks [nie]udzielający
odpowiedzi na postawione w tytule pytanie. Dialogi głównego bohatera z dwoma
dziewczynami (zanim natrafił na Triolet) uważam za genialne; nie ze względu na
przekazane treści, ale na formę. Oto chłopak jawi się jako ,,zwyczajny zjadacz
chleba”, a dziewczyny jako ,,istoty nie z tego świata”.
Rysunki do tej historii przygotowali Brazylijczycy Fábio Moon i Gabriel Bá.
Muszę przyznać, że same w sobie mi się nie spodobały, kojarząc się z
przeciętnymi komiksami dla młodzieży; jednakowoż doskonale współgrają z treścią
opowieści – po prostu pasują. Poza tym – spójrzcie na głównego bohatera –
przecież to Neil Gaiman! ;-)
P.S. Podobno ta historia została zekranizowana w 2017. Oglądał ktoś?
,,Szkło,
śnieg i jabłka” to... opowieść o Królewnie Ścieżce - dla dorosłych. Wampiryzm,
nekrofilia, naturalizm... No, właśnie. Poza tym – u Gaimana granice dobra i zła
są zatarte niczym we śnie. Nie wiadomo
czy mamy do czynienia ze złą Królową, czy ze złą Królewną...
Wyróżniającą warstwę tego komiksu na pewno stanowią rysunki
Colleen Doran, za które zresztą otrzymała nagrodę Brama Stokera. Całość
przypomina witraże czy obrazy Gustava Klimta. Kadry są dopieszczone niczym
secesyjne obrazy, przywodzą też na myśl dzieła Harry'ego Clarke'a; okraszone
sygnaturą Doran – mangowymi oczami postaci. Osobiście wyżej cenię jej rysunki
do ,,Trollowego mostu”, ale to li tylko rzecz gustu.
Gaiman i
Doran – nie zawiedli mnie. W zalewie super-bohaterskiej sieczki (niełatwo
znaleźć naprawdę dobrą historię w aktualnie wydawanych zeszytówkach) warto
czasami sięgnąć po coś innego. Nazwisko Neila Gaimana daje gwarancję, że to
będzie c o ś i n n e g o...
Dziękuję wydawnictwu Egmont za udostępniony do recenzji tom!
Komentarze
Prześlij komentarz