Przejdź do głównej zawartości

Polecane

Star Wars: Darth Vader — Czerń, Biel i Czerwień - recenzja

  Star Wars: Darth Vader — Czerń, Biel i Czerwień to komiks, który od razu przyciąga wzrok. Nie dlatego, że opowiada coś zupełnie nowego o Vaderze, ale dlatego, że robi to w niezwykle prosty i surowy sposób. Trzy kolory – czerń, biel i czerwień – wystarczą, by stworzyć świat, który wygląda jak sen (albo koszmar) Dartha Vadera. Każda historia w tym tomie pokazuje go z innej strony – raz jako bezlitosnego kata, raz jako człowieka uwięzionego w swojej przeszłości. Nie ma tu długich dialogów ani typowych dla serii walk na miecze świetlne. Zamiast tego dostajemy emocje, symbolikę i dużo ciszy. Czasem to działa świetnie, czasem zostawia uczucie niedosytu, jakby twórcy bali się powiedzieć więcej. Rysunki są mocne, kontrastowe, często brutalne. Czerwień użyta z umiarem potrafi wbić się w pamięć — czy to jako krew, światło miecza, czy echo gniewu Vadera. Momentami jednak styl bywa przesadzony; niektóre kadry są tak intensywne, że trudno złapać oddech. To komiks, który bardziej uderza wizua...

"Takeshi 3 Pałac Umarłych" Maja Lidia Kossakowska

 


 Maja Lidia Kossakowska - „Takeshi 3 Pałac Umarłych”

    Seria o Takeshim składa się z trzech powieści: „Cień śmierci”, „Taniec Tygrysa” i „Pałac Umarłych”. Ostatnia część została wydana po tragicznej śmierci autorki w 2022 roku. Tym samym losy głównych bohaterów nie zostały rozstrzygnięte a zakończenie pozostaje otwarte.

    Tym, co najbardziej przyciąga do prozy Mai Lidii Kossakowskiej jest jej oryginalny, bogaty i przepiękny styl pisania. Powiedzieć, że autorka maluje słowem jak malarz farbami to jak nie powiedzieć nic. Wielokrotnie byłam zachwycona tym jak wspaniałe, nasycone i żywe obrazy powstają w mojej głowie. Na podstawie mojego skromnego doświadczenia z polską fantastyką mogę powiedzieć, że seria o Takeshim jest absolutnie unikatowa.  Nie sposób przyrównać tę serię do czegokolwiek innego, Nadal nie mogę wyjść z podziwu jak pięknie można opisać zwykłą rzeź, masakrę lub pospolite mordobicie. Na tle powieści, w których akcja rwie do przodu a narracja skupia się na opisie faktów tu mamy do czynienia niemal z poezją. To kolejny wspaniały przykład tego jak różnorodne może być podejście do literatury, jak wiele do zaoferowania ma świat książek. Nie ma szans na to by kiedykolwiek się znudzić, zawsze pozostaje coś jeszcze do odkrycia.

    Nie chciałabym zdradzać zbyt wiele w kwestii fabuły, aby nie psuć nikomu zabawy jednak trzeba przyznać, że w trzecim tomie brakowało mi Takeshiego w akcji. Na szczęście jego rolę w pewnym sensie przejął Yioshitaki. Do znanych już bohaterów dołączyło kilku nowych, dzięki którym dowiadujemy się między innymi tego jakie nastroje panują w Antilli oraz jak funkcjonują i jakie tajemnice skrywają bractwa i zakony. Przyznam, że trudno było mi się wczytać w „Pałac Umarłych”, ale z czasem kiedy wątki zaczęły się łączyć i wpasowywać z przyjemnością pogrążałam się w lekturze. Samo zakończenie było nie do przewidzenia i z pewnością świadczy o tym, że autorka planowała napisać kolejne części.

Dziękujemy Wydawnictwu Fabryka Słów za zaufanie.

 

 

Komentarze

Popularne posty

Łączna liczba wyświetleń