Znowu przychodzi mi recenzować
przygody Usagiego Yojimbo i znowu nie jestem znudzony ani zawiedziony. Stan
Sakai stworzył kulturowy fenomen, który ciężko porównać z czymkolwiek innym; od
ok. 30 lat tworzy historię króliczego samuraja, w której zasadniczo niewiele
się zmienia... Wciąż ten sam tekst na odwrocie tomów: W jednej z bitew
Miyamoto Usagi utracił swojego suwerena, pana Mifune. Od tego dnia samotny
ronin przemierza kraj, poszukując spokoju ducha, walcząc o sprawiedliwość i
doskonaląc umiejętności samurajskie. A jednak każdy tom to powiew świeżości
i nowe ciekawostki z japońskiej kultury.
Tym razem otrzymujemy kilka historii
detektywistycznych, na pozór krótkich i błahych, które wiążą się w całość.
Usagi tutaj nie wędruje, lecz przebywa w mieście, w towarzystwie inspektora
Ishidy, pomagając mu przy bieżących sprawach. De facto to inspektor jest tutaj
głównym bohaterem (i jak się okaże jest bezpośrodnio związany z główną osią
historii). Usagi, stoi w pewnym sensie z boku, jako typowy – Yojimbo
(Przyboczny), a zarazem – reprezentant czytelnika.
Sakai znowu raczy nas japońskimi
ciekawostkami. Wiedzieliście, że tradycyjną japońską potrawą jest Fugu – surowa
ryba rozdymka? Niby nic dziwnego... gdyby nie to, że ryba ta ma śmiertelnie
trującą dla człowieka wątrobę i wystarczy minimalnie niedokładne cięcie, by
Fugu stało się ostatnim posiłkiem...
Z kolei, klamrą spinającą wszystkie
historie w tomie są... losy kiriszitan – czyli japońskich chrześcijan (!).
Według mnie – historia niezwykle pasjonująca. Oczywiście, nie ma się co łudzić
– Portugalczycy czy Hiszpanie wykorzystywali misjonarzy i relgię do celów politycznych
(casus ten nie był niczym nowym i pojawił się już w Ameryce, co po mistrzowsku
zobrazował klasyczny film ,,Misja” z genialną muzyką Enrico Morricone).
Jednakowoż, od czasów szoguna Tokugawy, chrześcijaństwo stało się zakazane i
wyklęte... Ale wielu Japończyków wciąż trwało przy Chrystusie, pokazując
głębokie przesiąknięcie prawdziwym chrystianizmem – spotykali się potajemnie po
domach, korportowali japońską wersję Biblii, ukrywali się (Sakai obrazuje tych
Japończyków w postaciach samuraja Kubo czy drwala Hamy). Grupa Japończyków pod
wodzą charyzmatycznego Shirō Amakusa sprzeciwiła się nawet władzy w otwartym
powstaniu (tę historię barwnie zilustrował Rino Cammilleri w książce
,,Krucyfiks Samuraja”, a Nagisa Ōshima w samurajskim filmie „Amakusa Shirō Tokisada”).
Echa tego wszystkiego
wybrzmiewają w historii Usagiego. Sakai, bezstronnie zarysowuje konteksty, nie
waha się jednak przed pewnym – jeśli można tak powiedzieć – ukłonem wobec
japońskich chrześcijan – czyniąc prawego i sympatycznego inspektora Ishidę
jednym z nich.
Pod koniec tomu, obok okładek
poszczególnych zeszytów, przedrukowano krótkie humorystyczne historie z serii
„Chibi Usagi” (np. komediowe iteracje historii znanych już czytelnikom z sagi
Usagiego). Widziałem to kiedyś na Usagi Yojimbo Dojo i nie myślałem wtedy, że
ujrzę to w druku i to po polsku. :-)
Egmont, dziękuję! Jak znowu pojawi się coś z Usagim, nie zawaham się poprosić o
tom do recenzji! :-)
https://www.facebook.com/swiatkomiksu
https://www.facebook.com/GalaktykaCzytelnika
Komentarze
Prześlij komentarz