"Rana" Wojciech Chmielarz

"Rana"
Wojciech Chmielarz
Czyta: Grzegorz Damięcki
audiobook
Storytel

„Rana” Wojciecha Chmielarza boli, szczypie, ciągnie, przyprawia o dreszcze i kłuje. Sączy się z niej obraz złych wspomnień, strach i obrzydzenie. Proces gojenia jest zbyt długi, męczący i monotonny. Szwy wciąż na nowo pękają, lekarstwa nie przynoszą efektów, a człowiek – czytelnik pogrąża się w coraz większej otchłani smutku i beznadziei. To wypełniona po brzegi szarością książka. Książka, o której zdecydowanie trudno będzie zapomnieć, chociaż mająca w sobie wiele odrzucających aspektów. Nie potrafię jednoznacznie określić swojego stanowiska. Z jednej strony jestem zafascynowana. Z drugiej zaś myślami biegnę do tandetnie nakreślonych postaci. Są one w całości złe, nie ma w nich szczypty dobra. Ta szarość doprowadza do nieprawdopodobnych sytuacji.  Gdzieś tutaj przygasa potencjał tego dzieła. Może taki był zamiar, by pokazać, że niektóre rany nigdy się nie zabliźniają? 

Poznajcie ze mną bohaterów książki. Polubiłam ich na swój sposób. Stałam obok nich, próbując bezustannie pomóc. Moje scenariusze szły w zupełnie innym kierunku. Miałam w swojej wyobraźni więcej pozytywnych ścieżek. Wojciech Chmielarz zaś, skupiając się na aspekcie psychologicznym postaci, chyba pogubił trochę pozytywnych emocji. To aż nieprawdopodobne, by każdy z napotkanych na stronach książki bohaterów miał tyle problemów i mrocznych wspomnień. Pod kołami pociągu ginie Marysia. Wszyscy zastanawiają się, co skłoniło ją do tak brutalnego czynu. W końcu to uczennica ekskluzywnej, prywatnej szkoły na warszawskim Mokotowie. Szkoła w „Ranie” została dogłębnie przerysowana. Tutaj stawiam największy zarzut pisarzowi. Ta zamknięta przestrzeń uczniowsko – nauczycielska emanowała nieprawdopodobnym złem. Wszystko przesiąknięte pesymizmem, zaczęło w pewnym momencie denerwować i razić. Śledztwo w sprawie śmierci dziewczynki zaczyna prowadzić nauczycielka Elżbieta. Nie ma tutaj policjantów, wydziału kryminalnego. Podczas osobistego śledztwa ginie i ona. Jej ciało znika. Oczywiście dzieje się to w renomowanej i prywatnej szkole. Nie wzbudza to zainteresowania kadry nauczycieli i uczniów. Dzień jak co dzień. Trupa w klasie widzi Gniewomir - totalny wykolejeniec, który fascynuje się seryjnymi mordercami. Jego nieprzystosowanie do społeczeństwa wynika z sytuacji w rodzinie, która zmaga się z wieloma problemami. Oprócz chłopaka, okropne zajście zauważa Klementyna – nowa nauczycielka z szemraną przeszłością, o której o dziwo nikt nie pamięta i nikt tego nie sprawdza, zatrudniając ją do pracy. Jej życiowy zakręt rozświetla zatrudnienie w swoim zawodzie. Postać ta, jak każda inna w „Ranie”, również zmaga się z bólem, strachem i obrzydzeniem. Klementynę również opanowała szarość życia. Autor wykreował bohaterów tajemniczych i umieścił ich w tajemniczej szkole. Troszkę za dużo tutaj bezlitosnego zła. Wszystko odziera ze złudzeń i prowadzi w jednym kierunku. Metą jest kompletna porażka, beznadzieja i smutek. 

„Rana” pozostanie ze mną na długo. Nie sposób jest zapomnieć o czymś tak charakterystycznym. Nie żałuję, że sięgnęłam po nią. Zastanawiam się jednak, czy jest fenomenalna? Niekoniecznie. Gdzieś zgubiono tutaj generalny sens opowieści, skupiając się na wykreowaniu charakterów postaci. Gdzieś na stronach książki zapomniano o prawdopodobieństwie wydarzeń i skutkach, jakie niesie skupienie się tylko na jednym kierunku działania. Mimo to, świat wciąga. Szarość książki Pana Wojciecha Chmielarza wypełnia moją duszę stuprocentowo. Jeśli taki miał być zabieg – to ogromne gratulacje. Nie nastawiajcie się jednak na dobry kryminał. To raczej księga studium zła, księga opisująca ludzkie emocje i problemy.