Przejdź do głównej zawartości

Polecane

"Takeshi 3 Pałac Umarłych" Maja Lidia Kossakowska

   Maja Lidia Kossakowska - „Takeshi 3 Pałac Umarłych”     Seria o Takeshim składa się z trzech powieści: „Cień śmierci”, „Taniec Tygrysa” i „Pałac Umarłych”. Ostatnia część została wydana po tragicznej śmierci autorki w 2022 roku. Tym samym losy głównych bohaterów nie zostały rozstrzygnięte a zakończenie pozostaje otwarte.     Tym, co najbardziej przyciąga do prozy Mai Lidii Kossakowskiej jest jej oryginalny, bogaty i przepiękny styl pisania. Powiedzieć, że autorka maluje słowem jak malarz farbami to jak nie powiedzieć nic. Wielokrotnie byłam zachwycona tym jak wspaniałe, nasycone i żywe obrazy powstają w mojej głowie. Na podstawie mojego skromnego doświadczenia z polską fantastyką mogę powiedzieć, że seria o Takeshim jest absolutnie unikatowa.  Nie sposób przyrównać tę serię do czegokolwiek innego, Nadal nie mogę wyjść z podziwu jak pięknie można opisać zwykłą rzeź, masakrę lub pospolite mordobicie. Na tle powieści, w których akcja rwie do przodu a narracja skupia się na opisie faktó

"Nasz chłopak" Daniel Magariel

"Nasz chłopak"
Daniel Magariel
Z angielskiego przełożyła Dobromiła Jankowska
Wydawnictwo Pauza
2018


Wydawnictwo Pauza serwuje nam książki, o których naprawdę ciężko pisać. Poruszają one tematykę tak trudną, że czasem brakuje tchu, by cokolwiek powiedzieć – cokolwiek sensownego. Te dzieła same w sobie są recenzją wszystkich emocji. Po „Przyjacielu” i „Pięknej młodej żonie” przyszła kolej na „Naszego chłopaka”. Ostatnia z książek najbardziej mnie zaszokowała. Nie mogę powiedzieć, że to była dobra książka. To literatura, o której nigdy nie zapomnę, ale też taka, która za bardzo gniotła moje myśli i zabijała jakąkolwiek nadzieję. Wizja przedstawiona przez autora była straszna, okrutna i druzgocąca. Trochę za dużo zła umieszczono na tych niewielu stronach. 

W skrócie – ojciec wraz z dwójką synów wyruszają w podróż – podróż życia, która nazywana jest tutaj nowym początkiem. Zostawiają za sobą przeszłość i matkę, której nienawidzą. Nowe miejsce zamieszkania okazuje się być początkiem horroru. Wspaniały ojciec staje się złem wcielonym, który wykreował światopogląd dzieci, zabijając w nich racjonalne myślenie. To studium o tym, jak okropny wpływ może mieć człowiek na człowieka  i jak wielką krzywdę może wyrządzić zwykłym słowem. „Nasz chłopak” to książka o ogromnym braku nadziei i o brutalności życia. Ten zabieg przygniótł mnie, jako czytelnika, doszczętnie i niezbyt pozytywnie. 

Zbyt mocno i obrazowo ukazano tutaj agresję ojca – przynajmniej w moim mniemaniu. Mnie to raziło i męczyło. Wiem – taki był zamysł, bo o tym jest „Nasz chłopak”.  Widocznie nie jest to tytuł dla mnie. Odrzucały mnie też dobitne opisy seksu – zupełnie nie pasujące do koncepcji całej historii. Tego już było za dużo. Zmęczyłam się. 

Nie potrafię wyobrazić sobie, jak okropnym może być człowiek, patrząc na ojca – głównego bohatera tej książki. Jest on tutaj kimś brutalnym i co najgorsze kimś, komu zawsze uchodzi na sucho. Istnieją bestie, ale to, co on zrobił ze swoimi dziećmi, przechodzi wszelkie możliwe pojęcie. „Gram w twojej drużynie. Wybrałem ciebie” – cytat ten brzmi w mojej głowie i nie chce uciec. „Rodzina jest najważniejsza” – nawet taka, która działa destrukcyjnie? Czemu nikt im nie pomógł? Czemu chłopcy tak ślepo brnęli w ową zagmatwaną relację? Analizę tej książki powinien przeprowadzić jakiś dobry psycholog. Czułabym się wtedy spokojniejsza. Jak bardzo można zaprogramować osoby, które się „kocha”? „To jest twój brat, na całe życie. Jesteś jego ostatnią linią obrony”. „Potem jej nawymyślamy, powiemy, że jest złą żoną, gównianą matką i zmarnowała nam życie”. Rodzina według Daniela Magariela to jednostka całkowicie zniszczona. 

Z jednej strony, mój odbiór, tak negatywny, z drugiej zaś fakt, że nigdy nie zapomnę o tej książce. Jeśli taki był zabieg autora, to wyszło mu to idealnie. Cieszę się, że 18 stycznia prowadzimy Spotkanie z książką, muszę poznać zdanie innych czytelników. Podziwiam tutaj jedno – wykreowane postaci, które są mocno nakreślone i nie do zapomnienia. Szczególnie ojciec, który będzie nawiedzał mnie w koszmarach. „Tata był sztuką z jednym jedynym możliwym zakończeniem. A jego trajektoria prowadziła w dół, w dół, w dół. Zabije się. I nawet nie w tym problem, czy mnie to obchodziło, w końcu był moim ojcem. Po prostu zbyt dużo czasu spędziliśmy jako jego publiczność, siedząc dokładnie tu, na tej kanapie. Byliśmy tutaj szczęśliwi, zranieni, smutni. Tu nas karcił i się nam zwierzał. Bywaliśmy oszołomienie, osaczenie, zdradzeni. Spaliśmy tutaj, śniliśmy i wierzyliśmy w te młodzieńcze sny, które miały nigdy nie powrócić”.

Jeśli chodzi o sam epilog – przyznaję, kompletnie nie zrozumiałam zakończenia. Jeśli znajdzie się ktoś, kto wytłumaczy mi, w czym rzecz, będę ogromnie wdzięczna. 

Po spotkaniu z „Naszym chłopakiem” robię sobie chwilę przerwy – muszę znaleźć lekką i spokojniejszą książkę. Ta wywołała u mnie kaca czytelniczego.



Za książkę dziękujemy Wydawnictwu Pauza.

 


Komentarze

Popularne posty

Łączna liczba wyświetleń