Przejdź do głównej zawartości

Polecane

"Takeshi 3 Pałac Umarłych" Maja Lidia Kossakowska

   Maja Lidia Kossakowska - „Takeshi 3 Pałac Umarłych”     Seria o Takeshim składa się z trzech powieści: „Cień śmierci”, „Taniec Tygrysa” i „Pałac Umarłych”. Ostatnia część została wydana po tragicznej śmierci autorki w 2022 roku. Tym samym losy głównych bohaterów nie zostały rozstrzygnięte a zakończenie pozostaje otwarte.     Tym, co najbardziej przyciąga do prozy Mai Lidii Kossakowskiej jest jej oryginalny, bogaty i przepiękny styl pisania. Powiedzieć, że autorka maluje słowem jak malarz farbami to jak nie powiedzieć nic. Wielokrotnie byłam zachwycona tym jak wspaniałe, nasycone i żywe obrazy powstają w mojej głowie. Na podstawie mojego skromnego doświadczenia z polską fantastyką mogę powiedzieć, że seria o Takeshim jest absolutnie unikatowa.  Nie sposób przyrównać tę serię do czegokolwiek innego, Nadal nie mogę wyjść z podziwu jak pięknie można opisać zwykłą rzeź, masakrę lub pospolite mordobicie. Na tle powieści, w których akcja rwie do przodu a narracja skupia się na opisie faktó

"Niebo na uwięzi" Christine Leunens


"Niebo na uwięzi"
Christine Leunens
przełożył Mariusz Warda
Wydawnictwo Zysk i S-ka
Poznań 2020


Zwiastun filmu „Jojo Rabbit”, uwzględniający sporo dobrych cech czarnej komedii, zachęcił mnie do przeczytania książki „Niebo na uwięzi”, która była inspiracją dla twórców filmu. Dzieło Christine Leunens, stawiane na równi ze „Złodziejką książek” czy „Tatuażystą z Auschwitz”, trafiło w moje klimaty czytelnicze. Jest tutaj sporo wzruszeń, interesujących wątków, postaci. To nie kopia tego, co już skradło serca wielu odbiorców, a twór oryginalny, wyróżniający się na tle innych.

Johannes jest gorliwym i wiernym członkiem Hitlerjugend. Za wzór do naśladowania uważa Hitlera, starając się sprostać wszystkim wymaganiom dowódcy. Po ciężkim urazie wraca do domu rodzinnego, gdzie fundament jego wartości zostaje zachwiany. Sekretne pomieszczenie dużego wiedeńskiego domu skrywa w sobie żydowską dziewczynkę – Elsę. Tak zaczyna się podróż ich obojga do wspólnej znajomości oraz czytelnika do świata pełnego psychologicznych aspektów i relacji, które na zawsze pozostaną w pamięci. 

Niewątpliwie oryginalnym zabiegiem jest umieszczenie akcji w zamkniętym świecie – dużym domu. Tam dzieją się najistotniejsze rzeczy, a wojna - poza murami tego świata, stanowi tło. Najważniejsze są tutaj ludzkie emocje i przedstawienie drogi do poznania drugiego człowieka. To plątanina emocji. To studium miłości – dobrej i złej. Film stoi bardziej po stronie komedii, książka zaś to głównie dramat – psychologiczny. 

Kiedy ginie najbliższa rodzina, Johannes zdaje sobie sprawę, jak ogromną odpowiedzialność niesie na swoich barkach. Obecność Elsy w domu, dbanie o jej przetrwanie, stają się jego obsesją. Miesza się tutaj doza miłości, odwagi, smutku, ale i próżnego działania, na rzecz własnego ja. To związek ludzi, w którym dominuje pasja i paranoja, przywiązanie i awersja oraz podległość i letarg. Koniec wojny, dla głównego bohatera, to powód do strachu – przed stratą i samotnością. „Wielkie niebezpieczeństwo, jakie niesie ze sobą kłamstwo, nie polega nawet na tym, że jest ono nieprawdą, ale że staje się realne w umysłach innych ludzi”. Doświadczył tego Johannes, gubiąc się w swoim własnym świecie myśli i działań. Zapomniał, że „to, co najważniejsze w tym życiu, jest niewidzialne” i zatracił się w swojej ordynarnej postawie próżnego bohatera. Nazywał miłością to, co raniło. „Dlaczego robiłem dla niej wyjątek? Dlaczego jej po prostu nie wydałem? To byłby najlepszy sposób na uwolnienie się od niej”. Tylko czy tak naprawdę tego chciał? Sam zaangażował się w ukazaną relację – może zbyt mocno. „Bez niej czułem się niekompletny, zredukowany do połowy jednego ciała, i to nawet przy świadomości brakującego przedramienia i zamarłej połowy twarzy. Tęskniłem za nią, tej części mnie samego brakowało mi bardziej niż części utraconych na wojnie. Moje niedostatki znikały, kiedy byłem z nią – wówczas znów byłem cały, moje istnienie podwajało się, byłem dwojgiem ludzi, nie jedną osobą, nie połową”. Cytat ten doskonale podkreśla obłęd kochanka. To aspekt podobny do Młodego Wertera. Johannes chciał nauczyć Elsę kochać, bojąc się upływającego czasu, zmuszając do zatarcia wspomnień o byłej jej miłości, myślami krążąc wokół podłych argumentów – „im bardziej rozpaczliwa stawała się jej sytuacja, tym większe miałem szanse”. To tutaj autorka doskonale zamknęła wszystko w tej małej przestrzeni – „Wnętrze domu dawało nam schronienie, ponieważ był on bezpieczny i cichy niczym świątynia”. To co zewnętrzne - wzbudzało grozę. Było to jednak pozorne szczęście. Błękitne niebo, uwięzione w przejaskrawionym świecie dobra i spokoju. 

Jeśli chcecie dowiedzieć się, do czego doprowadziła ta relacja, koniecznie sięgnijcie po „Niebo na uwięzi”. Uważam, że pozycja ta jest naprawdę wybitna i doskonała!     

Za książkę dziękujemy Wydawnictwu Zysk i S-ka. 


Komentarze

Popularne posty

Łączna liczba wyświetleń