Przejdź do głównej zawartości

Polecane

Star Wars: Darth Vader — Czerń, Biel i Czerwień - recenzja

  Star Wars: Darth Vader — Czerń, Biel i Czerwień to komiks, który od razu przyciąga wzrok. Nie dlatego, że opowiada coś zupełnie nowego o Vaderze, ale dlatego, że robi to w niezwykle prosty i surowy sposób. Trzy kolory – czerń, biel i czerwień – wystarczą, by stworzyć świat, który wygląda jak sen (albo koszmar) Dartha Vadera. Każda historia w tym tomie pokazuje go z innej strony – raz jako bezlitosnego kata, raz jako człowieka uwięzionego w swojej przeszłości. Nie ma tu długich dialogów ani typowych dla serii walk na miecze świetlne. Zamiast tego dostajemy emocje, symbolikę i dużo ciszy. Czasem to działa świetnie, czasem zostawia uczucie niedosytu, jakby twórcy bali się powiedzieć więcej. Rysunki są mocne, kontrastowe, często brutalne. Czerwień użyta z umiarem potrafi wbić się w pamięć — czy to jako krew, światło miecza, czy echo gniewu Vadera. Momentami jednak styl bywa przesadzony; niektóre kadry są tak intensywne, że trudno złapać oddech. To komiks, który bardziej uderza wizua...

"Niebo na uwięzi" Christine Leunens


"Niebo na uwięzi"
Christine Leunens
przełożył Mariusz Warda
Wydawnictwo Zysk i S-ka
Poznań 2020


Zwiastun filmu „Jojo Rabbit”, uwzględniający sporo dobrych cech czarnej komedii, zachęcił mnie do przeczytania książki „Niebo na uwięzi”, która była inspiracją dla twórców filmu. Dzieło Christine Leunens, stawiane na równi ze „Złodziejką książek” czy „Tatuażystą z Auschwitz”, trafiło w moje klimaty czytelnicze. Jest tutaj sporo wzruszeń, interesujących wątków, postaci. To nie kopia tego, co już skradło serca wielu odbiorców, a twór oryginalny, wyróżniający się na tle innych.

Johannes jest gorliwym i wiernym członkiem Hitlerjugend. Za wzór do naśladowania uważa Hitlera, starając się sprostać wszystkim wymaganiom dowódcy. Po ciężkim urazie wraca do domu rodzinnego, gdzie fundament jego wartości zostaje zachwiany. Sekretne pomieszczenie dużego wiedeńskiego domu skrywa w sobie żydowską dziewczynkę – Elsę. Tak zaczyna się podróż ich obojga do wspólnej znajomości oraz czytelnika do świata pełnego psychologicznych aspektów i relacji, które na zawsze pozostaną w pamięci. 

Niewątpliwie oryginalnym zabiegiem jest umieszczenie akcji w zamkniętym świecie – dużym domu. Tam dzieją się najistotniejsze rzeczy, a wojna - poza murami tego świata, stanowi tło. Najważniejsze są tutaj ludzkie emocje i przedstawienie drogi do poznania drugiego człowieka. To plątanina emocji. To studium miłości – dobrej i złej. Film stoi bardziej po stronie komedii, książka zaś to głównie dramat – psychologiczny. 

Kiedy ginie najbliższa rodzina, Johannes zdaje sobie sprawę, jak ogromną odpowiedzialność niesie na swoich barkach. Obecność Elsy w domu, dbanie o jej przetrwanie, stają się jego obsesją. Miesza się tutaj doza miłości, odwagi, smutku, ale i próżnego działania, na rzecz własnego ja. To związek ludzi, w którym dominuje pasja i paranoja, przywiązanie i awersja oraz podległość i letarg. Koniec wojny, dla głównego bohatera, to powód do strachu – przed stratą i samotnością. „Wielkie niebezpieczeństwo, jakie niesie ze sobą kłamstwo, nie polega nawet na tym, że jest ono nieprawdą, ale że staje się realne w umysłach innych ludzi”. Doświadczył tego Johannes, gubiąc się w swoim własnym świecie myśli i działań. Zapomniał, że „to, co najważniejsze w tym życiu, jest niewidzialne” i zatracił się w swojej ordynarnej postawie próżnego bohatera. Nazywał miłością to, co raniło. „Dlaczego robiłem dla niej wyjątek? Dlaczego jej po prostu nie wydałem? To byłby najlepszy sposób na uwolnienie się od niej”. Tylko czy tak naprawdę tego chciał? Sam zaangażował się w ukazaną relację – może zbyt mocno. „Bez niej czułem się niekompletny, zredukowany do połowy jednego ciała, i to nawet przy świadomości brakującego przedramienia i zamarłej połowy twarzy. Tęskniłem za nią, tej części mnie samego brakowało mi bardziej niż części utraconych na wojnie. Moje niedostatki znikały, kiedy byłem z nią – wówczas znów byłem cały, moje istnienie podwajało się, byłem dwojgiem ludzi, nie jedną osobą, nie połową”. Cytat ten doskonale podkreśla obłęd kochanka. To aspekt podobny do Młodego Wertera. Johannes chciał nauczyć Elsę kochać, bojąc się upływającego czasu, zmuszając do zatarcia wspomnień o byłej jej miłości, myślami krążąc wokół podłych argumentów – „im bardziej rozpaczliwa stawała się jej sytuacja, tym większe miałem szanse”. To tutaj autorka doskonale zamknęła wszystko w tej małej przestrzeni – „Wnętrze domu dawało nam schronienie, ponieważ był on bezpieczny i cichy niczym świątynia”. To co zewnętrzne - wzbudzało grozę. Było to jednak pozorne szczęście. Błękitne niebo, uwięzione w przejaskrawionym świecie dobra i spokoju. 

Jeśli chcecie dowiedzieć się, do czego doprowadziła ta relacja, koniecznie sięgnijcie po „Niebo na uwięzi”. Uważam, że pozycja ta jest naprawdę wybitna i doskonała!     

Za książkę dziękujemy Wydawnictwu Zysk i S-ka. 


Komentarze

Popularne posty

Łączna liczba wyświetleń