„Szabla i Krew” to gra, w której
przyjdzie nam zmierzyć się w XVII-wiecznych pojedynkach. Każda z
walk znacząco różni się od siebie, bowiem w zależności od
wybranego scenariusza strony konfliktu mają różne zadania do
wykonania. Gracze mogą wcielić się w jedną z dwóch frakcji – polską
szlachtę lub Kozaków.
Kartą tu waszmościowie, kartą!
Rozgrywka prowadzona jest na
niewielkiej planszy 8x8 pól. Niech Was jednak nie zwiedzie
niewielki obszar rozgrywki. Jest ona zdecydowanie wystarczająca do
sprawnego poruszania się, a jednocześnie nie pozwala na zbyt duże
oddalenie się przeciwników i nieustanną ucieczkę. Wspomniałem
wcześniej o rozgrywanych scenariuszach. Napiszę szczerze, że nie
spodziewałem się tego, ile możliwości autorzy wycisnęli z
planszy. Poza klasyczną rąbanką trzech na trzech, przyjdzie nam
podpalać karczmę, łupić przeciwnika, porywać niewiasty i wiele,
wiele innych. A to zaledwie jedna plansza prototypu, dlatego już
teraz możemy spodziewać się wielu niezapomnianych potyczek.
Ale jak wygląda rozgrywka? Każda ze
stron rozgrywki posiada własną talię kart, za pomocą której
będzie prowadzić pojedynki. W każdej z talii znajdują się karty
akcji, postawy oraz zakłócenia. Każdy z tych rodzajów ma swoje
odmienne właściwości i w inny sposób wpływa na naszą rozgrywkę.
Poza typowym efektem ruchu i ataku możemy wzmacniać zdolności
postaci, poprawiać jej statystyki oraz wywierać negatywny wpływ na
przeciwnika. Dodatkowo niektóre karty dają nam takie
efekty jak odepchnięcie przeciwnika, jego ogłuszenie, spowolnienie
i wiele innych. Jak widzicie możliwości jest sporo, a ilość kart
i zakresu ich działań już teraz jest imponująca.
W swojej kolejce gracz może wykonać
jedną z czynności:
- wykonać 2 ruchy wybranym bohaterem;
- wykonać 1 ruch i atak wybranym
bohaterem;
- zagrać kartę akcji;
- zagrać kartę postawy;
- zagrać kartę zakłócenia;
- spasować.
Ruchy rozgrywane są przez obu graczy
naprzemiennie do momentu gdy obaj przeciwnicy nie spasują rozgrywki.
Ale żeby nie było zbyt prosto, aby zagrać daną kartę musimy
opłacić za nią koszt punktów rozkazu. Trzeba uważać na ich
stan, ponieważ bez nich nie uda nam się zagrać większości kart,
a stan punktów odnawia się dopiero na początku kolejnej tury. Poza
punktami rozkazu, za niektóre karty specjalne dochodzi koszt punktów
specjalnych czyli fantazji u szlachty oraz furii u Kozaków. Na
pierwszy rzut oka może się Wam wydawać, że zakres ruchów jest
niewielki, jednak ilość kart i mnogość efektów, które nam dają -
daje nam olbrzymie możliwości.
Szable w dłoń!
Przejdźmy do tego co najważniejsze,
czyli do walki. Następuje ona po tym gdy przemieścimy się na pole
sąsiadujące z naszym przeciwnikiem i wykorzystamy atak z ruchu
standardowego lub karty. Każdy z graczy dobiera dwie kości.
Pierwsza z nich to jedna z trzech kości postawy szermierczej, do
wyboru atak, unik i zwód. Wybór ten może mieć duży wpływ na
końcowy wynik, ponieważ ich „przewaga” nad innymi kośćmi
działa na zasadzie „kamień, papier, nożyce”. Jeżeli
wybraliśmy „słabszą” jej wynik może nie mieć wpływu na
wynik końcowy walki. Każdy z naszych bohaterów do kości postawy
ma przypisaną odpowiednią kość szermierki. Wynik obu rzutów i
„przewaga” postawy ma wpływ na końcowy wynik. Ale walka to nie
tylko wyniki liczbowe i ich sumowanie. Bowiem na kościach postawy
znaleźć możemy specjalne symbole, które zadają dodatkowe rany,
niwelują je lub pozwalają na dodatkowe przerzuty. Tak więc wynik
walki niekoniecznie musi być ostateczny po pierwszym rzucie.
Bohater, który przegrał walkę, otrzymuje jedną ranę lub więcej, w
zależności od wyniku rzutów. System walki jest nieskomplikowany,
daje jednak pewne możliwości manipulacji wynikami. Niektórym może
przeszkadzać losowość i obecność mechaniki „kamień, papier,
nożyce”, wydaje mi się jednak, że można to uzasadnić
przypisanymi do kości postawami. Ja przynajmniej czułem zasadność
tego zabiegu i zupełnie nie przeszkadzało mi to w rozgrywce.
Anielskie twe lico
Wersja gry, którą miałem okazję
poznać to jeszcze prototyp, dlatego nie będę oceniał jakości
komponentów itp. Na to przyjdzie jeszcze pora ;) Jednak jest coś o
czym po prostu muszę wspomnieć. Grafiki i ich klimat. Rysunki na
kartach momentalnie wprowadzają w klimat gry, a ich nazewnictwo
idealnie komponuje się w tematykę gry. Naprawdę, klimat aż wylewa
się z kart, opisów , planszy karczmy. Nie wiem jak Wy, ale ja z
dużym sentymentem wspominam film „Ogniem i mieczem”. Na jego
początku mieliśmy okazję zobaczyć próbkę karczemnej bójki. I
za każdym razem, gdy rozkładałem grę, przeglądałem karty, w
głowie miałem tą scenę. Krótko, klimat jest bezbłędny!
Na rozstaju
Gra „Szabla i Krew” zrobiła na
mnie świetne wrażenie, a testowanie jej sprawiło mi wiele
przyjemności. Mnogość scenariuszy powoduje, że nie spotyka nas
efekt znużenia, wręcz przeciwnie po zakończeniu rozgrywki mamy
ochotę na kolejną. Dodatkowo, jeżeli zagramy w ten sam scenariusz,
duża ilość kart sprawia, że każda rozgrywka jest
niepowtarzalna. Dodajmy do tego przepiękne karty i mamy kawał
dobrej zabawy w XVII wiecznej karczmie. Co niektórym przeszkadzać
może losowość walki przez rzuty kością, jednak możliwość
manipulacji wynikami prawdopodobnie zminimalizuje to odczucie.
Komentarze
Prześlij komentarz