Przejdź do głównej zawartości

Polecane

“Catwoman. Samotne Miasto” - recenzja - EGMONT

“Jedna z najpełniejszych, tętniących życiem i najlepiej przemyślanych opowieści z Gotham City w ostatnim czasie… potencjalny współczesny klasyk”. - SKTCHD “Kiedy komiks naprawdę działa, jest w nim nienamacalna magia… czułem ją przez całą lekturę tego cudownego komiksu. 10/10” - Comics Bookcase Za “najlepszy, osadzony w Gotham, komiks ostatnich lat” ,dzieło Chianga uznał także Michał Chudoliński z Gotham w Deszczu (wspominał o tym w wywiadzie dla nas - Wywiad z Michałem Chudolińskim ) Ja, na wstępie, przyznam - “Catwoman. Samotne Miasto” to komiks bardzo dobry… ale z tym “współczesnym klasykiem” czy “10/10” bym nie przesadzał. ;-) Cliff Chiang to ciekawy autor, który przemierzył drogę… zasadniczo odwrotną do innych twórców. Zaczynał jako zastępca redaktora DC Comics… by zostać ilustratorem. “Catwoman. Samotne Miasto” to w pełni jego dzieło - sam przygotował scenariusz, dialogi oraz rysunki. Od tego ostatniego może rozpocznijmy - rysunki Chianga są na wysokim poziomie; miło patrzyło się

"Dygot" Jakub Małecki


"Dygot"
Jakub Małecki
Wydawnictwo Sine Qua Non
Kraków 2017


Rewelacyjnie piękna. Spontanicznie tajemnicza. Zaskakująco dobra. Idealnie dopasowana. Wybitnie hipnotyzująca. Bliska sercu. Pedantycznie szczegółowa. Uczuciowo kontrolująca. Systematycznie cudowna!

Nic dodać, nic ująć!
Dzieło pierwsza klasa i tyle!

Na tym mogłabym skończyć swoją recenzję. Bez zbędnych, dodatkowych słów. Po prostu, wystarczyłoby Wam powiedzieć: przeczytajcie, to zrozumiecie. Zresztą mam wrażenie, że „Dygot” zna, albo pragnie poznać, każdy. 

To książka, w której otwarta przestrzeń interpretacyjna wykonuje kawał dobrej roboty. To dzieło ponadczasowe i wyjątkowe. Zupełnie inne od wszystkich książek, które udało mi się przeczytać w swoim życiu. To proza wysokich lotów. To kartki wypełnione po brzegi ogromem wartościowych słów. Historia, która posiada swoje drugie dno, z jeszcze większym drugim dnem. Historia, o której można mówić i mówić, bez końca. Nie bez powodu Jakub Małecki jest dla mnie numerem jeden, jeśli chodzi o literaturę polską. 

Nie chcę przedstawiać Wam tutaj swojej interpretacji. To złoty środek – każdy „Dygot” odbierze na swój sposób. To Twoje doświadczenia, historia, uczucia i sam Ty najdokładniej poznacie słowa autora. Każda z myśli, podczas lektury, będzie właściwa. „Jesteś krzyk, jesteś dygot, jesteś kropla w rzece”. To książka napisana wyłącznie dla Ciebie. 

Wspomnę jedynie o druzgocącej atmosferze wszechogarniającego mnie strachu. Czytałam i bałam się. Dosłownie i w przenośni. Dużo tutaj porywającej czytelnika obsesji, niszczącej namiętności. Najgłębsza zaś z nich jest groza przemijania. 1938-1969/2004 – to nieistotne. Strach przed czarem życia wciąż jest ten sam. „Obudził się rano i wszystko było jak dawniej, ale nic nie było jak dawniej”. 

Pięknie zarysowano tutaj postaci. Każda z nich wyróżniająca się na tle innych. Niemka – przeklinająca Jana Łabendowicza, to dla mnie odzwierciedlenie tajemnicy. Chłopiec – odmieniec, to obraz ludzkich wartości, które zanikają i gubią się w przeszłości, teraźniejszości i przyszłości. Córeczka Bronka Geldy to nienaruszalny strach. Sebastian – tak nowoczesny, pokazuje jak wiele zależy od klątwy życia i przodków. A Ty jesteś „zawsze zawstydzony, zawsze jakby obok ludzi, obok życia, obok samego siebie”? Zastanów się dobrze. 

Po lekturze czuję „w głowie jakiś dygot”. Nigdy nie zapomnę o tej książce. Może nie wygrywa z „Nikt nie idzie”, ale stoi tuż obok.

Komentarze

Popularne posty

Łączna liczba wyświetleń