Przejdź do głównej zawartości

Polecane

„Świat Akwilonu. Orki i Gobliny”, tom 5 - recenzja

  Akwilon to kraina, w której przetrwają tylko najsilniejsi lub najbardziej przebiegli. Nie ma tu miejsca na słabość, bo za każdym rogiem czai się większe zagrożenie. Ale co, jeśli największym przeciwnikiem bohatera nie jest potwór, mag czy zdradliwy sprzymierzeniec, tylko... zwyczajny pech? Na to pytanie odpowiada piąta odsłona serii „Orki i Gobliny” z cyklu „Świat Akwilonu”... A przynajmniej tak się ten tom przedstawia. Francuskie uniwersum Akwilonu to rozbudowany świat fantasy, w którym bohaterowie zmagają się nie tylko z potężnymi siłami, ale też z własnymi słabościami. „Orki i Gobliny” to seria stawiająca w centrum postacie, które zwykle grają role drugoplanowe – brutalne, odrzucone, często nieprzystosowane. Tym razem śledzimy losy Pecha – orkogoblina, który od urodzenia nie może liczyć na łaskawość losu. Jego imię mówi wszystko. Prześladowany przez fatum, stara się znaleźć sposób na przetrwanie w świecie, który nie daje mu ani chwili wytchnienia. A jednak – mimo wszystkiego –...

"Dygot" Jakub Małecki


"Dygot"
Jakub Małecki
Wydawnictwo Sine Qua Non
Kraków 2017


Rewelacyjnie piękna. Spontanicznie tajemnicza. Zaskakująco dobra. Idealnie dopasowana. Wybitnie hipnotyzująca. Bliska sercu. Pedantycznie szczegółowa. Uczuciowo kontrolująca. Systematycznie cudowna!

Nic dodać, nic ująć!
Dzieło pierwsza klasa i tyle!

Na tym mogłabym skończyć swoją recenzję. Bez zbędnych, dodatkowych słów. Po prostu, wystarczyłoby Wam powiedzieć: przeczytajcie, to zrozumiecie. Zresztą mam wrażenie, że „Dygot” zna, albo pragnie poznać, każdy. 

To książka, w której otwarta przestrzeń interpretacyjna wykonuje kawał dobrej roboty. To dzieło ponadczasowe i wyjątkowe. Zupełnie inne od wszystkich książek, które udało mi się przeczytać w swoim życiu. To proza wysokich lotów. To kartki wypełnione po brzegi ogromem wartościowych słów. Historia, która posiada swoje drugie dno, z jeszcze większym drugim dnem. Historia, o której można mówić i mówić, bez końca. Nie bez powodu Jakub Małecki jest dla mnie numerem jeden, jeśli chodzi o literaturę polską. 

Nie chcę przedstawiać Wam tutaj swojej interpretacji. To złoty środek – każdy „Dygot” odbierze na swój sposób. To Twoje doświadczenia, historia, uczucia i sam Ty najdokładniej poznacie słowa autora. Każda z myśli, podczas lektury, będzie właściwa. „Jesteś krzyk, jesteś dygot, jesteś kropla w rzece”. To książka napisana wyłącznie dla Ciebie. 

Wspomnę jedynie o druzgocącej atmosferze wszechogarniającego mnie strachu. Czytałam i bałam się. Dosłownie i w przenośni. Dużo tutaj porywającej czytelnika obsesji, niszczącej namiętności. Najgłębsza zaś z nich jest groza przemijania. 1938-1969/2004 – to nieistotne. Strach przed czarem życia wciąż jest ten sam. „Obudził się rano i wszystko było jak dawniej, ale nic nie było jak dawniej”. 

Pięknie zarysowano tutaj postaci. Każda z nich wyróżniająca się na tle innych. Niemka – przeklinająca Jana Łabendowicza, to dla mnie odzwierciedlenie tajemnicy. Chłopiec – odmieniec, to obraz ludzkich wartości, które zanikają i gubią się w przeszłości, teraźniejszości i przyszłości. Córeczka Bronka Geldy to nienaruszalny strach. Sebastian – tak nowoczesny, pokazuje jak wiele zależy od klątwy życia i przodków. A Ty jesteś „zawsze zawstydzony, zawsze jakby obok ludzi, obok życia, obok samego siebie”? Zastanów się dobrze. 

Po lekturze czuję „w głowie jakiś dygot”. Nigdy nie zapomnę o tej książce. Może nie wygrywa z „Nikt nie idzie”, ale stoi tuż obok.

Komentarze

Popularne posty

Łączna liczba wyświetleń