I oto jest dzień, który dał nam
Pan! Poznaliśmy zakończenie przygód naszego ukochanego Inkwizytora
na Rusi. I trzeba powiedzieć, że finisz ten ma ewidentnie
słodko-gorzki smak.
Od początku, osoby narzekające na
wolne tempo wydarzeń w dwóch pierwszych tomach mogą być
zadowolone. W „Przeklętym przeznaczeniu” dzieje się znacznie
więcej niż wcześniej. Oczywiście przemyśleń Mordimera jest cała
masa, są one jednak bardziej powiązane z fabułą niż w
„Przeklętych kobietach” oraz „Przeklętych krainach”, nie
skupiają się one aż tak bardzo na uczuciach sługi pańskiego.
Tutaj pozwolę sobie na trochę prywaty ;) Dziwią mnie trochę
narzekania na ten aspekt „Ruskiej Trylogii”, częste monologi
Mordimera skupiające się na jego osobie, uczuciach i przemyśleniach
to wręcz cecha charakterystyczna całego cyklu. Prawdą jest, że w
trylogii mamy tego znacznie więcej niż w innych książkach, jednak
jest to tak charakterystyczne dla przygód Inkwizytora, że jeżeli
sięgamy po kolejne tomy musimy być na to przygotowani ;) Nie jest
to żaden atak w kogokolwiek, a jedynie drobne przemyślenie :)
Wracając do fabuły, znalazło się
kilka twistów, które mogły mniej lub bardziej zaskoczyć. Dla mnie
jednak największym zaskoczeniem był sam początek trzeciego tomu,
spodziewałem się zupełnie innego rozwiązania. Nie uznaję w żaden
sposób tego za wadę, im więcej zaskoczeń tym lepiej ;) Znacznie
urozmaiciły one przedstawioną historię. Kilkukrotnie, mimo że
spodziewałem się pewnych wydarzeń to zupełnie zaskoczyło mnie to
w jaki sposób autor je rozwiązał i jaka była ich otoczka.
W „Przeklętym przeznaczeniu” nie
zaznamy mocnego uderzenia na sam koniec historii. Wielu czytelników
się ze mną nie zgodzi, ponieważ rzeczywiście na zakończenie
rozgrywa się kilka dosyć istotnych wydarzeń. Jednak mnie one
bardziej rozczarowują niż wbijają w podłogę. Mały spoiler,
jednak taki którego każdy się raczej spodziewa. Relacja Mordimera
i Nataszy była tak rozbudowana i dominująca w „Ruskiej Trylogii”,
że naprawdę liczyłem, że zakończenie tego wątku będzie mocnym
uderzeniem, które mnie po prostu zniszczy i spowoduje, że ciężko
mi będzie się pozbierać. No i zniszczyło, tym jak łatwo autor to
zakończył. To w jaki sposób rozwiązano ten wątek jest dla mnie
największym rozczarowaniem.
Lektura trzeciego tomu przygód
Inkwizytora na Rusi był dla mnie wielką przyjemnością. „Przeklęte
przeznaczenie” to książka, w której dzieje się więcej niż w
poprzednich tomach, a tempo wydarzeń przyspieszyło. Jedynie
zakończenie rozczarowuje i pozostawia pewien niesmak. Nie zmienia to
jednak faktu, że „Trylogia Ruska” na długo pozostanie w mojej
pamięci i chętnie do niej wrócę w przyszłości.
Dziękujemy wydawnictwu Fabryka Słów
za udostępnienie egzemplarza książki do recenzji.
Trylogia Ruska:
Przeklęte krainy
Przeklęte kobiety
Przeklęte przeznaczenie
Komentarze
Prześlij komentarz